Egodocument zonder ego

In ons land zijn ongeveer een miljoen mensen bezig met het schrijven van hun levensverhaal of familiegeschiedenis. Vaak doen ze dat met de bedoeling er literatuur van te maken, maar lang niet iedereen is schrijver. In de meeste gevallen kan autobiografisch werk daarom beter worden opgevat als een spirituele nalatenschap. Die hoeft niet per se op het eind van het leven te worden samengesteld. Ook een sabbatical, een carrièreswitch, het ouderschap of het verlies van naasten kan de aanleiding vormen.

Het verhaal dat je nalaat is behalve een pleidooi voor het maken van een spirituele nalatenschap ook een gids die je vertelt hoe je zoiets aanpakt. Waar loop je tegenaan als je zo’n project begint? Welke vorm kies je? Hoe structureer je de informatie en hoe geef je er verdieping aan?

Het verhaal dat je nalaat maakt ons vertrouwd met de ‘generatieketen’, waarbinnen we allemaal een schakel vormen. Door de keten vorm te geven, creëer je continuïteit en verbondenheid en overbrug je de kloof tussen de generaties. Het geeft je de mogelijkheid gebeurtenissen in perspectief te zien en patronen die zich in families voordoen, waar nodig, om te buigen. Het is niet alleen een vorm van terugblikken, maar ook een manier om via het delen van liefde, humor of wijsheid je steentje bij te dragen aan de toekomst.

Minne Buwalda (1958) heeft filosofie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Hij begon zijn professionele loopbaan als literair vertaler en werkte tien jaar lang als redacteur bij verschillende uitgeverijen. Daarna startte hij een praktijk als zelfstandig redacteur, publicist en ghostwriter. Momenteel houdt hij zich, als biografisch coach en trainer, bezig met intergenerationele communicatie.