Er is tenminste koffie

'Komt u vaak te laat, of maar nipt op tijd, ook als u oorspronkelijk tijd genoeg had?' Enkele seconden gingen voorbij voor Alanis de cursor met tegenzin naar het bolletje voor het antwoord 'Ja, zo goed als altijd' stuurde. Een droge klik, verder naar de volgende vraag. Hoe sneller, hoe beter, want de vorige vraag maakte haar humeur er niet beter op. 'Komt u vaak te laat op afspraken, feestjes of op uw werk? Moet u vaak een maaltijd improviseren omdat u niks in huis hebt? Mist u soms uw trein?' Dit werd confronterend. Het rijtje bolletjes onder het antwoord 'Ja, zo goed als altijd' lichtte intussen op als een kerstboom. Ze richtte haar aandacht op de volgende vraag. 'Legt u deze test af terwijl u eigenlijk zou moeten werken?' Vergeet veertig worden. Vergeet de midlifecrisis. Dat is iets voor mannen, die niet weten wat echte problemen zijn. Dertig, dat is het moment om bang voor te zijn. De leeftijd waarop we de koers van ons leven voorgoed verankeren. Trouwen? Kinderen? Carrière maken? Dik worden? Lach- of zorgrimpeltjes? Elke keuze gooit andere mogelijkheden overboord. Lastig is dat, als je niet goed weet waar je heen wil. Vier jonge vrouwen delen een kantoor en een hoop vertwijfeling. Allemaal proberen ze onhandig een min of meer bevredigend leven bijeen te harken, zonder goed te weten waarheen. Tot ze op een dag te horen krijgen dat een van hen een vette promotie te wachten staat. Een verhaal met een beetje seks, tonnen twijfel, schattige puppy's, een stevige kater en tamelijk wat ongedierte. http://www.linkeroeveruitgevers.be/boeken/p/detail/er-is-tenminste-koffie