Geen cent te veel

In 1884 kreeg de weduwe Kieviet van de hervormde diaconie in Goes te horen dat haar bedeling werd verlaagd. De vrouw zou het kerkelijk armbestuur hebben voorgelogen en over aanzienlijk meer geld beschikken dan ze zelf wilde toegeven. Diaken Roskes deed in de vergadering van de kerkenraad uitgebreid verslag van het huisbezoek dat hij bij de weduwe had afgelegd. Op zijn vraag of ze over een spaarpot beschikte, had ze in eerste instantie geantwoord: 'Een potje? Misschien f8,- of f9,-.' Roskes, die de weduwe niet geloofde, antwoordde: 'Eerlijk dat je 't zegt. Kom laat eens zien.' Toen zij haar spaarpot pakte, nam Roskes die af en telde zelf het geld. Hij zette zelf de spaarpot weg en vond daarbij nog een zakje geld. Dit voorval is illustratief voor de behandeling waaraan vele bedeelden op het Zeeuwse platteland in de negentiende eeuw waren blootgesteld. In Geen cent te veel staan vele voorbeelden waaruit blijkt dat de armbestuurders hun bedeelden zagen als kinderen die men geen moment uit het oog mocht verliezen. Waar het accent in de tot nu toe verschenen studies lag op de grote steden in de periode vóór 1800-1850, onderzoekt Albert Kort de geschiedenis van de armenzorg op het platteland in de moderne tijd. Hij beschrijft welke mensen bedeeld werden, wie de armbestuurders waren, hoe de armen tegenover hun weldoeners stonden, waar de armenzorg uit bestond en op welke wijze de kerkelijke en burgerlijke armbesturen er in slaagden hun machtspositie tot diep in de twintigste eeuw te behouden.