Geschiedenis van Marokko

De loop van de geschiedenis Marokko is bepaald door zijn strategische ligging tussen Zwart Afrika en Europa en aan de toegang tot de Middellandse Zee en het enorme achterland. Vanuit hun hoofdstad Carthago stichtten Puniërs de eerste handelsposten langs de kusten van Marokko en later lijfden de Romeinen heel Noord-Afrika bij hun rijk in. Aan het einde van de zevende eeuw zagen de Berbers, de oudste bewoners, de Arabieren komen die er een nieuwe godsdienst en taal brachten. De islam en het Arabisch zijn onvervreemdbaar met het land verbonden geraakt, evenals de joodse gemeenschap, die tot halverwege de vorige eeuw zeer talrijk was.

Gelegen aan een belangrijke noord-zuidroute waarlangs goud, zout en slaven werden verhandeld, zijn tal van Zwart-Afrikaanse elementen in de Marokkaanse samenleving opgenomen: muziek, mystieke tradities en, ook letterlijk, de nieuwe gezichten van de slaven die zijn opgegaan in de bevolking van Berbers en Arabieren.

Zeven eeuwen lang hebben Berberdynastieën over Marokko en Andalusië geheerst. Toen de Spanjaarden in 1492 Granada, het laatste bolwerk van Andalusië heroverden, heroverden, weken de Moren uit naar Noord-Afrika, waar in Fès en Tétouan veel van de indrukwekkende Moorse cultuur is terug te vinden. Vanaf de zestiende eeuw verstevigden Frankrijk en Spanje hun greep op het gebied. Dit mondde uit in een korte periode van vreemde, Franse (1912-1956) en Spaanse overheersing.
Na de dood van koning Hassan II in 1999 leek een nieuwe, aanvankelijk beloftevolle periode in te gaan onder de nieuwe koning Mohammed VI. Zijn macht en aanzien zijn echter nog altijd onweersproken, al wordt de bevolking mondiger.

In deze herziene en uitgebreide derde druk is speciale aandacht ingeruimd voor de sociale, economische en politieke ontwikkelingen onder de nieuwe koning, onder meer als reactie op de terroristische aanslagen in Marokko, voor de positie van de Berbers en voor de toegenomen invloed van islamistische bewegingen.