Kom naar huis

Negentig. Ik ben oud genoeg om de witharige oma van Dorrie te zijn. Minstens. Dat is zonneklaar. Maar Dorrie? Die weet waarschijnlijk niet dat ze voor mij de dochter is geworden die ik nooit heb gehad. Als Dorrie komt, praten we wat af. Aanvankelijk, toen ik haar net had leren kennen, over de gebruikelijke onderwerpen. Maar als je iemand week in week uit, jaar in jaar uit een uur of langer ziet, krijgen de gesprekken in de loop der tijd meer diepgang. Dorrie begon over haar kinderen te praten, haar gekke ex-man, haar droom om ooit een eigen kapsalon te beginnen, en daarna: al het werk dat dit met zich meebracht. Ik kan goed luisteren. Ze vroeg me ook weleens wat. Toen ze me eenmaal thuis kwam kappen en we allebei gewend waren geraakt aan de nieuwe routine, begon ze vragen te stellen over de schilderijen bij mij aan de muur en de aandenkens die ik hier en daar heb uitgestald. Dáárover vertellen was makkelijk genoeg. Maar er is nog steeds zo veel dat Dorrie niet weet. Dingen die niemand weet. Áls ik al iemand erover zou vertellen, dan zou zij het waarschijnlijk zijn. Dan zou zij het beslist zijn. En ik vind dat het tijd is. Meer dan bij wie ook heb ik er bij haar vertrouwen in dat ze me niet zal veroordelen, en er niet aan zal twijfelen of het allemaal wel zo is gelopen en of het allemaal wel zo is geëindigd. Vandaar dat ik haar heb gevraagd me met de auto helemaal van Texas naar Cincinnati te brengen, het halve land door, om me te helpen het een en ander af te wikkelen. Ik ben niet te trots om toe te geven dat ik dit niet alleen kan. Ik heb meer dan genoeg zelfstandig gedaan, zo lang ik me kan heugen. Maar dit? Dit kan ik niet alleen. Bovendien wil ik het niet. Ik wil mijn dochter; ik wil Dorrie.