Pedagogische historiografie

Vanuit een belangstelling voor het paradoxale karakter van het pedagogisch denken en handelen presenteert dit boek niet zomaar ‘een’ geschiedenis van opvoeding en onderwijs, maar verbindt het dit ook aan een epistemologische reflectie over hoe de geschiedenis van opvoeding en onderwijs tot stand komt en hoe dat onze kijk op en denken over het verleden beïnvloedt. Vandaar ook de term ‘pedagogische historiografie’. Termen zoals ‘paradoxen’ en/of ‘pedagogisering’ duiken ook in dit boek frequent op, maar zijn minder dan dit bij voorgaande publicaties het geval was hét bindelement tussen de verschillende hoofdstukken. In de plaats daarvan verwijzen de samenstellers nadruk- kelijk naar hun paradigmatische positiebepaling, en de invloed die de (nieuwe) sociale en culturele geschiedschrijving op hun onderzoek heeft gehad. Het woord ‘lezing’ heeft daarbij het conceptuele voordeel dat het naar een selectief proces verwijst en daarnaast niet de indruk wekt ‘een’ geschiedenis te willen vertellen. Er zijn meerdere lezingen mogelijk. Na een theoretisch-systematische inleiding, een epistemologische opstap in twee hoofdstukken, worden zeven deelstudies gepresenteerd die een staalkaart bieden aan (voornamelijk recent) onderzoek van het Centrum voor Historische Pedagogiek van de K.U.Leuven en van de Vakgroep Pedagogiek van de Universiteit Gent. Met deze beperkte, maar weloverwogen selectie aan hoofdstukken, biedt het boek een kern aan teksten aan die een breed publiek kunnen aanspreken. Een aan- vullende selectie van teksten, bijvoorbeeld voor onder- wijsdoeleinden, is te vinden op de website. Met online materiaal