Snèk Book Curaçao

Curaçao heeft honderden snèks. Ze heten Papa Ku Pechi, Frena Pretu, El Provocon of 4th of July. Ze zijn vernoemd naar een Flamboyan of een Shimaruku, die er inmiddels al jaren niet meer staat, naar een wijk of naar het spel dat er het meest gespeeld wordt: domino. Het zijn (vaak huiselijke) ontmoetingsplekken waar je een koel drankje kunt drinken, een heerlijk hapje kunt eten, muziek kunt luisteren, waar je mannen en vrouwen tegenkomt met wie je een praatje kunt maken over van alles en nog wat. Elke snèk is uniek. Immers elke eigenaar geeft de snèk zijn eigen ge-zicht, heeft zijn eigen muzikale voorkeur, en trekt zo zijn eigen klantenkring. Je vindt ze overal. Populaire snèks, duidelijk zichtbaar langs de kant van de weg, en verborgen snèks die alleen bekend zijn bij de vaste bezoekers. Hooggelegen met een uitzicht op huizen, bomen en heuvels in de wijde omtrek, midden in het centrum tussen winkels of onder de rook van de raffinaderij. De snèks hebben een ding met elkaar gemeen, namelijk dat ze een onlosmakelijk deel van de Curaçaose samenleving vormen. In die mate dat er sprake is van een snèkcultuur, onvergelijkbaar met de rol van bars, cafés, restaurants en winkels elders in de wereld. Een cultuur met een eigen taal en eigen gewoontes, misschien zelfs met eigen normen en waarden, voortgekomen uit de Curaçaose, de Zuid-Amerikaanse, de Portugese, de Chinese en de Nederlandse culturen. Over die cultuur gaat dit snèkboek: over het dagelijkse leven op Curaçao, over de eigenaren, het personeel en de bezoekers van de snèk. De snèkcultuur van Curaçao in woord en beeld in kaart gebracht met foto’s, tekeningen en verhalen van o.a. Otti Thomas, Erich Zielinski, Hans Vaders, Carlos Weeber, Philip Rademaker. En in muziek op de bijgeleverde cd.