Venetië

Eric Strijbos schrijft meer dan vijftien jaar reisgidsen en reisboeken: gidsen over mediterrane eilanden (Malta, Corsica en Kreta), Frankrijk buiten de gebaande paden (Auvergne, Picardië/Frans Vlaanderen), Polen en nu dus Venetië. Als hij niet op pad is voor de Dominicus-reeks, werkt hij als reisjournalist, redacteur en vertaler. Onmisbare en trouwe metgezel op zijn omzwervingen is fotograaf en chauffeuse Bonnie Posner. Venetië zien voor het te laat is? Het wordt al eeuwen doodverklaard en tot fossiel uitgeroepen, maar ze is nog steeds: de enige en laatste stad die er echt voor mensen is. Overal elders komt u vooral voorruiten tegen, maar in Venetië heeft iedereen nog een eigen gezicht (behalve tijdens Carnaval natuurlijk). Deze gids is er voor iedereen die niet gelooft in het geklaag van de massatoerist. Venetië is alleen te druk voor wie te veel haast heeft en alleen te vol voor leeghoofden. Buiten de drukte van het San Marcoplein vind je als ondernemende reiziger meer dan honderd andere kerken, ontelbaar veel paleizen en eindeloos veel straatjes en grachten om te verkennen. Hier zijn nog de rare winkeltjes die thuis allang verdwenen zijn, klinkt de muziek het best op straat en is elk plein een theater. Buiten de stad ligt nog altijd het oerlandschap waaruit Venetië ontstaan is. De Lagune met zijn moerassen en eilandjes is er voor wie natuur, beweging of stilte zoekt - als Amsterdam echt het Venetië van het Noorden was, dan lag het midden in de Waddenzee. Napels zien en dan sterven, jawel, maar wie Venetië echt leert kennen wil vooral terugkomen.