Verdwijnwoordenboek

Ooit was spijkertjeswee het woord voor het leed dat de eenzame fietser trof die met een lekke band langs de weg stond. Ooit gaf een man zijn vrouw speldengeld om haar tijd met nuttige handwerken door te brengen. Ooit werd het land goeddeels bevolkt door Bijbeldochters en hofjesjuffrouwen en deden hemeldragonders en hallelujazusjes hun best om speelmeiden en nachtloopsters van de aanritseling van het kwade af te brengen. Ooit gaven het daghitje en de kostjongen zich over aan vurige sluikmin tussen de schuifdeuren, en ooit was het niet eens ongewoon dat uit zo'n alkoofliefde een speelkind werd geboren. Het Verdwijnwoordenboek beschrijft mooie, lelijke, gekke en met nostalgie omgeven woorden en uitdrukkingen die soms eeuwenlang gangbaar zijn geweest, maar die in de twintigste eeuw (en soms al eerder) definitief uit ons taalgebruik zijn verdwenen. Niet alleen de betekenis wordt uitgelegd, maar ook wordt getoond (aan de hand van literaire citaten) hoe de woorden vroeger werden gebruikt. Ton den Boon is woordenboekmaker (hoofdredacteur van de Dikke Van Dale) en taalpublicist. De afgelopen decennia publiceerde hij artikelen en boeken over taalverandering in de breedste zin van dat woord.