Waarom de hel naar zwavel stinkt

De aarde is de onderwereld, het dodenrijk, de hel, in bijna alle culturen van de wereld. In het aardedonker worden wij bang en denken aan de dood. En toch zit er zoveel moois in de ondergrond: glinsterende ertsen en metalen, prachtige gele zwavelkorsten, meterslange, vlijmscherpe gipskristallen, druipsteengrotten, tere schelpjes uit het begin van de evolutie en reusachtige botten van uitgestorven monsters. Salomon Kroonenberg doet met hamer en kompas geologisch veldwerk in de hel, in de voetsporen van de Bijbel, Homerus, Vergilius, Dante, Da Vinci, Descartes, Jules Verne en de moderne wetenschap, in elk hoofdstuk weer een stukje dieper. Hij laat ons zien dat de aarde haar eigen geschiedenisboek is. Zo leren we dat we de ondergrond niet langer moeten zien als een supermarkt voor grondstoffen, als een tapijt om afval onder te vegen of als laatste rustplaats voor de doden, maar veeleer als een onvervangbaar archief, en als een levend ecosysteem waarvan we nog maar nauwelijks de rijkdom hebben kunnen peilen.