Zelfspo(r)t

Michel Boerebach is misschien wel net zo'n goede schrijver als dat hij als profvoetballer was: vol humor, relativeringsvermogen en een scherp oog voor bijzondere mensen en dingen. De schare aanhangers van zijn columns in De Stentor en op TwenteSport.com groeit nog wekelijks.Uit het nawoord van Hugo Borst:(...) Als ik de columns van Michel Boerebach lees, weet ik het zeker: de voetballer is schrijver geworden. Hij heeft het vermogen dingen waar te nemen die anderen niet opmerken. Toen hij een paar van zijn stukjes mailde, was ik werkelijk stomverbaasd over de kwaliteit. Misschien wel omdat ik ook in hem die eeuwige voetballer zag, u kent het cliché wel, dat van die ietwat verwende, net iets te oppervlakkige, gemakzuchtige prof.(...) Michel zet onze verbeelding aan het werk, laat ons nadenken en lachen. Michel is een geestige man, hoor. Hij is bereid zichzelf als voetballer en als mens stuk te relativeren. Hij durft uit te weiden over de fouten die hij in een vorig leven heeft begaan en doet dat op zo'n meedogenloze of droogkomische toon dat je meteen van hem gaat houden.(...) Met de lezer durft hij zijn diepere gevoelens te delen. Mooi. Maar zijn stukjes zijn daarnaast ook als vermaak bedoeld. Ernst en tragikomische toestanden wisselen zich in een aangenaam tempo af.(...) Wie schrijft vergeet de tijd, wie schrijft zoekt zichzelf, schept orde in zijn hoofd, vindt zichzelf tenslotte, wie schrijft creëert. Schrijven is misschien wel net zo mooi als voetballen. Michel, een uitstekende voetballer ooit, zal het beamen.